oss 100 kroner!
Av Craig Murray. 16. september 2020, London. Omsett av Hans Olav Brendberg.
Hanskane var tekne av på tysdag, då dei amerikanske styresmaktene eksplisitt argumenterte for at journalistar kan straffeforfølgjast under «Espionage Act» frå 1917. Rosen-saka vart brukt som grunnlag for dette. Advokaten til den amerikanske regjeringa argumenterte også for at høgsterettsdomen i samband med New York Times’ publisering av Pentagon Papers, berre handla om det som skjedde før publisering, og ikkje var noko hinder for straffeforfølgjing etter Espionage Act. Tvert imot hevda han i retten at New York Times kunne vorte felt i retten om det hadde vorte reist sak etter denne lova.
Det er vanskeleg for meg å forklara tydeleg nok kva slags åtak som her kjem frå Trump-administrasjonen på amerikansk sjølvbilete og politisk kultur. Det første grunnlovstillegget er viktig på tvers av andre politiske skilje, og domen i saka mot New York Times blir sett på som ein grunnstein for politisk fridom i landet. Dette gjeld i så stor grad at dei viktigaste stjernene i Hollywood framleis lagar filmar som er store publikumssuksessar, der journalistar, ikkje den faktiske varslaren Dan Ellsberg (som eg er stolt over å kjenna) blir framstilt som heltane.
Dei amerikanske styresmaktene seier no i retten, heilt ope, at desse journalistane skulle vore sett i fengsel, og at slik vil det bli i framtida. Washington Post, New York Times og dei andre «framståande, liberale media» i USA er ikkje i retten for å høyra dette, og rapportera det. Det er resultatet av at dei aktivt har bidrege til å gjera Assange si sak til «noko anna», som om han var eit slags undermenneske som ein kan oversjå. Er dei verkeleg så dumme at dei ikkje forstår at dei er dei neste?
Ehh – ja.
Aktoratet si line er ein radikalt ny kurs frå deira tidlegare forsøk på å hevda at Assange ikkje er journalist, og deretter freista skilja mellom kva han har gjort og det avisene gjer. Under dei første tre dagane med vitnemål hevda juridiske ekspertar dette ikkje heldt ved nærmare ettersyn, og dei faktiske tiltalepunkta i tiltalen. Ekspertar på journalistikk hevda også at Assanges tilhøve til Manning ikkje skilde seg frå måten andre journalistar samarbeider med og oppmuntrar andre kjelder i samband med lekkasje.
Det er breid semje om at vitnemåla desse dagane ikkje gjekk i aktoratets favør. Det vart då ein timeout på grunn av (hmm) mistanke om Covid i aktoratets team. No har ein valt ein heilt ny åtaksvinkel, og på tysdag valde aktoratet ei langt meir aggressiv tilnærming, der ein la til grunn retten til å straffeforfølgja alle journalistar og alle media som publiserte hemmelegstempla informasjon i tråd med Espionage Act frå 1917.
Målet med den første tilnærminga var utan tvil å minka mediestøtta til Assange gjennom å dra ei skiljeline mellom han og andre journalistar. Men det hadde vorte svært synleg at aktoratet med denne tilnærminga risikerte å stå att utan noka sak. Det trongst berre at forsvaret kunne prova at Assange er journalist, noko forsvaret underbygde rimeleg godt. Så no er saka brått at «alle journalistar kan bli straffeforfølgde for å offentleggjera hemmelegstempla informasjon» som den nye lina frå aktoratet. Eg har ein sterk mistanke om at dei har funne ut at dei ikkje treng å bry seg om reaksjonar i media, sidan media i alle tilfelle ikkje bryr seg om det som skjer i retten her.
Eg skal no gå vidare med utspørjinga av Eric Lewis. Eg vil ikkje referera detaljerte dialogar slik eg gjorde i går, men på sentrale punkt i oppsummeringa vil eg gå inn i detaljar.
James Lewis: «Tilbake til domen frå den europeiske menneskerettsdomsstolen i saka mot Babar Ahmad. Du hevdar at deira konklusjon med at isolasjon er tillaten, ikkje tok omsyn til nyare studie; ein studie frå Danmark i 2020 av Wildeman og Andersen. Meiner du denne studien ville ha endra domen frå Menneskerettsdomsstolen?
Eric Lewis: Det er umogleg å seia. Eg vonar at Menneskerettsdomsstolen, med den store mengda dokumentasjon om verknadene av isolat som vi har i dag, ville ha endra domen.
James Lewis: Kva fem avgrensingar ved studien nemner Widemann og Andersen?
Eric Lewis: Eg har han ikkje framfor meg.
James Lewis: Kvifor sa du ikkje noko om dei fem avgrensingane i rapporten din? Dei slær fast at metodologien deira er strengt knytt til observasjon, og ikkje kan nyttast til å prova årsak og verknad.
(Rapporten syner mykje høgare tal for sjølvmord etter fengsling hjå dei som har vore halde isolert, ut frå eit stort materiale med ex-fangar).
Eric Lewis: Eg kunne skrive hundrevis av sider basert på ferske resultat frå samfunnsvitskap om fengsling i isolat. Dette var berre ein av fleire slike rapportar.
James Lewis: Du var berre ute og fiska etter noko, og utelét opplysningar som gjekk mot meininga di?
Eirc Lewis: Det finst ei stor mengd med data, inkludert frå det amerikanske fengselsbyrået. Du hengjer deg opp i ein detalj frå ein rapport.
James Lewis: Ver så snill å halda deg til korte og konsise svar. Situasjonen har endra seg etter Cunninghamsaka. Veit du kva det handlar om?
Eric Lewis: Ja
James Lewis: Så kvifor nemnte du ikkje dette i din rapport?
Eric Lewis: Avdi dette ikkje er relevant. Det vart slege fast ei rad med tilrådingar, som ikkje har vorte gjennomført i praksis.
James Lewis: Gordon Kromberg har gjeve oss tilgang til Cunningham-saka. I november 2016, i samband med ei sak som handla om eit krav bygt på 8. grunnlovstillegg, vart det vedgått at tilhøva for handsaminga av mentale problem i fengselet i Florence Colorado ikkje er tilfredsstillande. Ein vart samde om ei stor mengd med tiltak. Er du samd med herr Kromberg i at Cunningham-saka har ført til forbetringar?
Eric Lewis: På nokre måtar har ting vorte betre, men samstundes har andre ting forverra seg.
James Lewis gjekk så vidare til å svara på Eric Lewis’ skrivne erklæring i samband med Covid at Gordon Kromberg hadde stadfesta at det pr. 2. september ikkje fanst covid i Alexandra Varetektsfengsel, der Assange ville bli halden før rettssaka. Eric Lewis svarte at det i føderale fengsel i USA er spreiingsnivå på covid på 18%.
James Lewis: Du har sagt i pressa at maksimumsstraffa er 340 år, medan du no hevdar at det berre dreier seg om 175 år. Du rekna feil, gjorde du ikkje? Du rekna 20 år pr. tiltalepunkt som grunnlag, når det skulle vera 10 år?
Eric Lewis: Det var ein feilkalkulasjon gjort i ein intervjusituasjon.
James Lewis: Du trur ikkje eigentleg at 175 år er maksimumsstraffa, gjer du? Det er berre noko du seier.
Erik Lewis byrja på eit svar, men James Lewis avbraut han. Edward Fitzgerald reiste seg og protesterte; vitnet måtte på lov til å svara. Baraitser var samd.
Eric Lewis: Dei amerikanske styresmaktene har karakterisert dette som ein av dei største sakene i historia. Det er vanleg med lange domar i spionasjesaker. Pompeo ha rkalla Wikileaks ein fiendtleg etteretningsorganisasjon. Påtalemakta bad om 60 år for Chelsea Manning. Eg har vurdert tiltalen ut frå dei offisielle retningslinene for straff.
James Lewis: Gordon Kromberg har vitna om at berre ein liten del av folk tiltalt etter føderal lov får maksimumsstraff. Retningslinene for straffeutmåling gjev ikkje grunnlag for å sjå dette på anna vis enn i liknande saker. Jeffrey Sterling var ein CIA-agent dømt for å selja løyndomar om Iran til Russland. Han stod andsynes ei liknande maksimumsstraff på 130 år, men fekk berre 42 månader.
Eric Lewis: Påtalemakta bad om ei mykje lenger straff. Og det var ei unik sak som ikkje kan samanliknast
James Lewis: Kvifor gav du ikkje eit realistisk estimat, og ikkje berre ein laust fundert frase?
(I røynda er James Lewis kategorisering av Jeffrey Sterling-saka tendensiøs, og knapt nok rimeleg å samanlikna med. Sterling var ein av svært få svarte CIA-offiserar, involvert i ein lang og bitter krangel med arbeidsgjevaren sin om rasediskriminering. Han vart dømt på reine indisie. Påstanden var at han hadde gjeve informasjon til ein amerikansk journalist om ein avslutta CIA-operasjon der ein hadde leke falske planar «frå Iran» til Russland. Sterling var ikkje anklaga for å leka til Russland, og heile saka var temmeleg dubiøs).
Eric Lewis: Eg følgde retningslinene for straffeutmåling. Eg brukte ein kalkulasjon basert på maksimumsstraffene i lova, 175 år, og eit estimat bygt på den mildaste domen han kunne venta seg, 20 år. Sterlings dom var langt mildare enn retningslinene, og domaren forklara kvifor.
James Lewis gjekk no gjennom nokre fleire saker, og hevda at den lengste domen nokon gong for ulovleg å gje informasjon til media var 63 månader – eg reknar med han såg bort frå Chelsea Manning. Eric Lewis svarte at dei spesifikke tiltalepunkta i tiltalen mot Assange handlar om å gje informasjon til framand makt, ikkje media, og likeeins informasjon til nytte for fienden. Domar i samband med lovteksten desse tiltalepunkta siktar til er mykje strengare.
James Lewis hevda at domen låg under ein uavhengig, føderal domar som hadde livstidstilsetjing og difor ikkje var utsett for politisk press. Det vart ei ordveksling att og fram om omstenda som kan føra til at ein domar sjølv blir stilt for retten. Domaren som hadde fått Assange si sak var Claude Hilton, som hadde praktisert jus sidan 1985. James Lewis utfordra Eric Lewis om han meinte Hilton var rettferdig, og Erik Lewis svara at Hilton hadde eit rykte som ein som gav rikeleg straff.
James Lewis spurde deretter om Eric Lewis om han var samd i at det amerikanske justisdepartementet hadde retningsliner for straffeutmåling som hindra unødvendig lange fengselsstraffer. Eric Lewis svara at USA hadde den høgste prosentdelen av befolkninga i fengsel av noko land i verda.
Aktor for dei amerikanske styresmaktene James Lewis sa at han no ville sjå nærare på første grunnlovstillegg.
James Lewis: Du meiner altså at det første grunnlovstillegget er i vegen for straffeforfølgjing i denne saka?
Eric Lewis: Ja. Det har aldri skjedd at nokon har vorte straffeforfølgd for å publisera hemmelegstempla informasjon etter Espionage Act.
James Lewis: Du er kjent med Rosen-saka frå 2006? Det handla om nøyaktig same tiltale som det Assange no står andsynes, punkt 793 i Espionage Act: Samansverjing for å overføra hemmelegstempla informasjon til dei som ikkje har rett til å få denne informasjonen. Har du lese gjennom dokumenta i saka?
Eric Lewis: Ikkje på ei god stund, avdi saka til sjuande og sist ikkje vart ført vidare.
(James Lewis las gjennom lengre utdrag frå Rosen-domen, som eg ikkje har framfor meg og som eg ikkje greidde skriva ned ordrett. De som følgjer der difor eit samandrag, ikkje eit referat)
James Lewis: I domen mot Rosen blir det slege fast at ikkje berre han som gjev vidare informasjon, men også han som tek imot informasjon kan dømast etter Espionage Act. Domaren noterte seg at sjølv om Espionage Act frå 1017 hadde vorte kritisert for å vera vag, så hadde Kongressen aldri sett noko trong til å klårgjera denne lova. Domaren noterte også at mykje av det som mange hevda var vagt i lova, hadde vorte klårgjort i ulike domar seinare. Domaren påpeikte også at den fjerde krinsretten hadde avvist ei sak bygt på første grunnlovstillegg reist av Morison.
Eric Lewis: Morisonsaka er heilt annleis. Han var ein som lak dokument, ikkje ein som publiserte.
James Lewis: Domen mot Rosen slær også fast at dei uklåre tinga i lova ikkje er viktige i saker der det finst klåre prov på intensjon.
Eric Lewis: Når ein veit at hundre år etter lova vart vedteke, har det aldri vorte reist sak mot nokon som har publisert, då blir jo spørsmålet om intensjon….
James Lewis (avbryt) Eg ønskjer å gå vidare frå intensjon til første grunnlovstillegg. Det finst høgsterettsdomar som gjer det klårt at det finst tider då regjeringas trong for nasjonalt tryggleik går framfor første grunnlovstillegg.
Eric Lewis: I tider med akutt trugsmål, og i tilknyting til akutt og direkte skade mot interessene til USA. Det må mykje til for å ha ein slik situasjon.
James Lewis: Rosen-domen noterer seg også at New York Times si «Pentagon Papers»-sak handla om ei forføyning, ikkje forfølgjing. «Retten til frie ytringar er ikkje absolutt».
Eric Lewis: Sjølvsagt. Argumenta er velprøvde. Det handlar om ting som rørslene til troppeskip i krigstid, om tilfelle om stor og overhengande fare. I samband med Pentagon Papers vart Ellsberg, som Assange, skulda for å setja tryggleiken til namngjevne, amerikanske agentar på spel. Krava som må oppfyllast for å setja til side første grunnlovstillegg er svært høge.
James Lewis (han las frå ein dom som eg trur framleis er Rosen-domen, men han refererte berre til sidenummer) Han noterer seg også at når ein gong etter gong held fram med å avsløra løyndomar som skadar nasjonale interesser, så kan ikkje dette forsvarast. Av dette følgjer det at journalistar kan bli straffeforfølgde. Er det ikkje dette han seier, herr Lewis?
Eric Lewis: Jo, men han tek feil.
James Lewis: Godtek du at domen i saka om Pentagon Papers er den mest relevante?
Eric Lewis: Ja, men det finst også andre.
James Lewis: Om ein les domen om Pentagon Papers nøye, syner domen at New York Times kunne vorte straffeforfølgt fram til fellande dom. Tre av domarane i Høgsterett erklærte at ein kunne tiltalt etter Espionage Act, og ført dette fram til dom.
Eric Lewis: Dei påpeikte dette som ein mogleg veg for tiltale. Dei sa ingenting om dette kunne ført fram til fellande dom.
James Lewis: Så din analyse av at det ikkje kan vera nokon tiltale av folk som publiserer på grunn av første grunnlovstillegg er med andre ord feilaktig.
Eric Lewis gav eit lengre svar til dette, men lyden på videolinken vorte dårlegare, og på publikumsgalleriet var dette no berre samanhengande, elektronisk støy. Advokatane heldt fram, så dei høyrde kanskje kva som vart sagt. Men eg veit at Julian ikkje kunne høyra noko, avdi eg såg at han freista kommunisera dette til advokatane gjennom det skotsikre glaset framfor han. Han hadde problem med å nå fram sidan han sat bakom dei, og dei hadde ryggen til medan dei freista følgja med på videoskjermen.
James Lewis: Eg utfordrar deg til å nemna ein einaste dom som erklærer at ein utgjevar ikkje kan bli straffeforfølgt for å offentleggjera hemmelegstempla informasjon.
Eric Lewis gav nok eit langt svar, der det verka som at han nemnte ei rekkje slike saker, og forklara kvifor desse var viktige, men igjen var det uråd å få med seg meir enn eitt og anna usamanhengande ord. Til slutt vart lyden igjen litt betre.
Eric Lewis: Det har vore ei ubroten line når deg gjeld praksis på dette feltet. Ingen utgjevarar har vorte straffeforfølgt for å publisera informasjon i saker som gjeld nasjonalt forsvar. Kvar einaste dag er det saker som handlar om forsvar, utanrikspolitikk og nasjonal tryggleik i pressa. Pressa blir aldri straffeforfølgt for å publisera desse tinga.
James Lewis: Høgsterett i USA har aldri sagt at ein journalist ikkje kan straffeforfølgjast for å publisera informasjon knytt til nasjonalt forsvar.
Eric Lewis: Høgsterett har aldri måtta ta stilling til akkurat det spørsmålet. Ei slik sak er aldri reist for høgsterett. Men det finst mange nærskylde saker, som gjev indikasjonar på kva svaret vil vera.
James Lewis: Er du samd i at ein på innsida av regjeringsapparatet som lek hemmelegstempla informasjon, kan bli straffeforfølgt?
Eric Lewis: Ja.
James Lewis: Godtek du at ein journalist ikkje kan gje hjelp til ein slik person i å bryta lova?
Eric Lewis: Nei. Det er normal, journalistisk praksis å kultivera ei kjelde, og oppmuntra dei til å leka. Seymour Hersh ville ha vorte straffeforfølgt om slike idear vart godtekne.
James Lewis: Godtek du at ein journalist ikkje kan ha uautorisert tilgang til det Kvite Hus?
Eric Lewis: Ja.
James Lewis byrja å lesa frå ein dom om tilgang til det Kvite Hus, men la så dette til sides. Han sa at han ville sjå nærmare på spørsmålet om dette var ei politisk utlevering.
James Lewis: Har du kvalifikasjonar i samfunnsvitskap?
Eric Lewis: Eg har ein grad i Public International Affairs frå «Woodrow Wilson School of International Relations».
James Lewis: Har du publisert fagfellevurderte publikasjonar?
Eric Lewis: Nei.
James Lewis: I ei anna utleveringssak, den til Dempsey, meinte du at den var basert på politiske meiningar. Høgsterett i England karakteriserte vitnemålet ditt som «reine formodningar».
Eric Lewis: Ja, det var deira synspunkt. Dempsey var på veg til Syria og vart kontakta på flyplassen av FBI-agentar. Han forklarte til dei at han var på veg til Syria for å samarbeida med ei anti-Assadgruppe. Ingenting skjedde. Men i 2016 hadde politikken andsynes Assad endra seg, og Dempsey vart tiltalt. Mitt vitnemål handla om denne endringa i politikk, ikkje om politiske meiningar.
James Lewis: Om vi igjen ser på ekspertvitnemålet frå professor Feldstein sist veke om at når Obama-administrasjonen ikkje tok noko avgjerd om å reisa tiltale, så låg det ikkje i dette noko avgjerd om å ikkje reisa tiltale. Er du samd?
Eric Lewis: Nei. Eg trur det byggjer på ei fundamental misforståing av korleis Justisdepartementet arbeider.
James Lewis: Har du førstehands kunnskap eller kjelder du byggjer dette på?
Eric Lewis: Nei.
James Lewis: Så din informasjon er berre henta frå avisene?
Eric Lewis: Og TV-intervju, vitnemål og liknande.
James Lewis: Vitnemål frå slike som Matthew Miller som hadde slutta ved Justisdepartementet to år før han snakka med Washington Post?
Eric Lewis: Ja, men han stod framleis nær regjeringsadvokat Eric Holden.
James Lewis: Er du samd med Gordon Kromberg i at avgjerder om å reisa tiltale blir teke etter føderale retningsliner som forhindrar politisk forfølgjing?
Eric Lewis: Nei. Ikkje under William Barr. Systemet er no, frå toppen og ned, politisk straffeforfølgjing.
James Lewis: Så du hevdar at retningslinene ikkje blir følgde?
Eric Lewis: Det gjer eg. Det gjer også 2 600 tidlegare føderale aktorar som kravde at Barr skulle gå av, og 1000 tidlegare aktorar som protesterte mot at Roger Stone vart sett fri. Det same gjorde domar Gleeson i sin rapport om tiltalar reist på politisk grunnlag.
James Lewis: Så du skuldar Gordon Kromber for å ikkje handla i god tru?
Eric Lewis: Eg kjenner han ikkje. Men eg veit at det har vore teikn på tungt, politisk press i denne saka.
Det følgde ein diskusjon om Trumps varierande tilhøve til Wikileaks opp gjennom åra, og også om Classified Information Protection Act, og om denne lova er til hinder for forsvaret når det gjeld offentleggjering, og når det gjeld instruksar frå den tiltalte. Dette skal diskuterast i større detalj under neste vitnemål.
Edward Fitzgerald byrja etter dette på reeksaminasjon av vitnet. Han ba Erik Lewis om å nemna TV-intervjua som han hadde referert til då han peikte på det politiske skiftet frå Obama til Trump. Eric Lewis siterte Sarah Sanders, som hadde sagt at «vi gjer noko» i kontrast til Obamaadministrasjonen, som ikkje hadde gjort noko. Og han drog fram Eric Holder som hadde erklært at dei hadde avgjort å ikkje reisa tiltale etter Espionage Act avdi Assange ikkje handla på vegne av ei framand makt.
Edward Fitzgerald spurde deretter om presset mot statsadvokatane i det austlege distriktet i Virginia for å reisa noverande tiltale. Eric Lewis refererte til ein artikkel av Adam Goldman i New York Times, som tok opp dette. Ti dagar etter at denne artikkelen kom på trykk offentleggjorde Justisdepartementet at det var ei prioritert sak å få Assange for retten.
Lewis forklarte at William Barr eksplisitt hadde sagt at det å reisa tiltale no var ei sak der det fanst politiske føringar. Barr sverga til det som blir kalla «Unitary Executive Theory», som slo fast at alle avgjerder om å reisa tiltale var av eller på vegner av presidenten. Barr hadde slege dette fast i eit memorandum som sa direkte at påtalemakta var «berre handa» til presidentskapet. Dette var ikkje teori. Dette var slik Justisdepartementet vart drive no. Mange føderale statsadvokatar hadde sagt opp. Mange hadde nekta å røra borti saka mot Assange. «Men Kromberg hadde vurdert dette annleis, slik han har rett til».
Edward Fitzgerald noterte seg at James Lewis hadde stilt spørsmål ved Eric Lewis’ kvalifikasjonar når det galdt å kommentera tilhøva i fengsel. Men når det galdt aktoratet hadde USAs assisterande riksadvokat Gordon Kromberg lagt ved voluminøse kommentarar om tilhøva i fengsel. Hadde Kromberg dei akademiske kvalifikasjonane i penologi som vart kravd av James Lewis? Eric Lewis svara at han ikkje trudde det, og han var i alle fall ikkje i tvil om at han sjølv hadde svært mykje større praktisk røynsle med tilhøva i fengsla enn herr Kromberg. Krombergs utlegning av offisiell politikk var utan tvil korrekt, men hadde lite med dei faktiske tilhøva i fengselet å gjera.
Når det galdt isolat, skisserte Edward Fitzgerald FNs Mandela-reglar, der 22 timar eller meir i ei celle kvar dag og ingen verkeleg menneskeleg kontakt utgjer fengsel i isolat. Lewis svara at SAM-regimet utan tvil ville vera i strid med Mandela-reglane.
Neste vitne var Thomas Durkin. Han er advokat, og har praktisert i 47 år. Han har lisens til å føra sak for Høgsterett. Frå 1973-78 var han assisterande statsadvokat, og etter det har han hatt privat praksis. Han underviser i juss ved Loyola-universitetet og har motteke «lifetime achievement»-pris frå Illinois Association of Criminal Lawyers. Durkin vitna også gjennom videolink.
Edward Fitzgerald spurde Thomas Durkin om dei spesielle problema som er knytt til å arbeida med saker som har hemmelegstempla dokument. Durkin sa at det største problemet er at du ikkje kan diskutera hemmelegstempla materiale med klienten. Du får berre sjå materialet på ein spesiell datamaskin på ein sikker stad – ein «SCP» – og må førebu deg der. Julian Assange vil ikkje vita kva advokatane sine har lært, og dei vil ikkje kunna spørja han om kva materialet handlar om eller syner. Dette gjer det svært vanskeleg å førebu eit forsvar, eller få ei felles forståing.
Edward Fitzgerald spurde Durkin om det finst ein reell sjanse for at Julian Assange vil få ein fengselsdom for resten av livet. Durkin svara at dette er svært sannsynleg. Etter å ha sett gjennom tiltalepunkta og strafferammene til desse ville han anslå at dette handla om 38, 40 eller 43 poeng på skalaen for straffeutmåling. Det ville vera snakk om frå 235 månader opp til livstid, og det var mange tiltalepunkt som kunne dømast kvar for seg. Durkin sa at ut frå hans omfattande røynsle med rettssaker knytt til nasjonal tryggleik ville han forventa ei straff på frå 30 til 40 år. Styresmaktene sin posisjon var at Assange hadde større skuld enn Manning. Dei hadde kravd 60 år i fengsel for Manning.
Edward Fitzgerald følgde opp med å spørja om korleis systemet for å få redusert straff ved å erklæra seg skuldig fungerte. Thomas Durkin svara at ei tidleg erklæring om skuld reduserte tiltaleomfanget med tre poeng. Dette kunne tyda ein skilnad på fleire år når det galdt fengselsstraff. Men enno viktigare var det at aktoratet kunne ta ut heile tiltalepunkt mot å få ei erklæring om skuld. Det kunne utgjera ein massiv skilnad – alt frå ti til hundre år. Systemet reduserte vala ein hadde svært mykje, og var eit tungt insentiv mot å forsvara seg i retten. Folk kunne rett og slett ikkje ta sjansen. Det store fleirtalet av Dukins klientar valde no å avgjera sakene på denne måten.
Durkin var samd med Edward Fitzgerald i at aktoratet i samband med ein slik avtale der Assange erklærte seg skuldig truleg ville krevja at han oppga namnet på kjeldene til Wikileaks.
Edward Fitzgerald spurde Durkin om det hadde vore noko politisk avgjerd då Trumpadministrasjonen fann ut at dei skulle straffeforfølgja Assange. Durkin sa at det ikkje var dukka opp noko nytt i sjølve saka som tilsa ei ny tilnærming. Då var det mest truleg ei politisk avgjerd som låg bak.
Edward Fitzgerald spurde Durkin om det var hald i Gordon Krombergs argument om at storjury var eit viktig hinder mot politisk rettsforfølgjing. Durkin svara at dette rett og slett var usant. Det skjedde omtrent ikkje at ein storjury ikkje ville gje høve til påtale. I USA var det eit slikt tilfelle kvart fjerde eller femte år.
James Lewis byrja då krysseksaminasjonen. Han spurde Durkin om han påstod at Assange ikkje ville få ein rettferdig rettssak i USA, eller om det berre var vanskeleg? Durkin sa at Julian Assange ikkje ville få ein rettferdig rettssak i USA.
Lewis meinte at krava i samband med tilgang på hemmelegstempla materiale på ein såkalla «SCP» berre var litt tungvint. Durkin sa at det var mykje meir enn det. Du kunne ikkje diskutera materialet med klienten din, noko som kraftig reduserte forståinga av kva saka handla om. James Lewis argumenterte mot dette med at Krombergs erklæring slo fast at Assange ville få høve til å sjå ein del av det hemmelegstempla materialet sjølv. Det ville bli høve til å sjå hemmelegstempla materiale saman med advokatane på ein sikker plass. Durkin sa at han ikkje gjekk god for dette. Han hadde aldri sett noko slikt skje i ei rettssak.
Etter dette sa Lewis at Durkins erklæring var at det ville vera uvanleg mykje hemmelegstempla materiale i samband med denne saka. Men det kunne han ikkje vita, han hadde ingen idear om kva som ville følgja saka av materiale, og kva forsvaraet ville vera. Om noko. Durkin svara at dette kunne ein langt på veg sjå av den omfattande tiltalen, og frå det som hadde vore oppe i Chelsea Mannings sak. Lewis svara at Durkin ikkje visste kva som ville skje. Assange kunne til dømes erklæra seg skuldig etter tiltalen.
Lewis hevda at systemet for å forhandla om ei erklæring om straffeskuld, essensielt var det same som i England, der tiltalte kunne få redusert straffa med ein tredel ved å erklæra seg skuldige. Durkin sa at slike tingingar i USA gjekk langt ut over dette. Påtalemakta kunne leggja mykje meir omfattande tilbod på bordet når det galdt reduksjon av tiltalepunkt.
Lewis gjekk vidare til spørsmålet om eit skifte i politikk mellom Obama og Trumps regjering. Han peikte på at Durkin bygde på rapportering i media som grunnlag for synet sitt. Durkin peikte på Washinton Posts artikkel frå 25 november 2013 om at Obamaadministrasjonen ikkje ville reisa tiltale, som hadde sitert fleire tidlegare og dåverande tilsette i Justisdepartementet. Etter denne artikkelen hadde det ikkje vore noko forsøk på å dementera, eller leggja fram motstridande syn i pressebriefingar. Artikkelen hadde rett og slett ikkje vorte motsagt.
Det var slutten på tysdagens høyring. Til slutt må eg korrigera noko eg skreiv i går, om at det berre var tre journalistar i videogalleriet som dekte saka. James Doleman førte meg til eit anna, skjult reir der det synte seg at det var ti i alt. Dei viktigaste avisene og stasjonane er ikkje representert – og det er utilgjeveleg. Men pressebyråa er her, sjølv om artiklane deira blir lite brukt.
Bidrag til Craig Murrays blogg her.
De tre foregående referatene:
Din mann på galleriet – dag 7
Din mann på galleriet – dag 8
Din mann på galleriet – dag 9
